YAZMAK VE YAZMAMAK ARASINDA [ve de insan olarak kalmak]

(Sonunda buraya tekrar döndüm)

(Eskilerden bir yazı, ne zamana ait bilmiyorum)

Sanki aynı gün

Hep aynı koşuşturmaca

Günlerin ismi değişiyor

Gün değişmiyor, güneş de değişmiyor

Ben de kalan sabit

Tıpkı gün ve güneş gibi

Ama onların gideceği yer var

Benim var mı?

Nereye gidiyorum.

Kafam durmuyor. Rahatsızım. İnsanlara bakıyorum. Bu kadar düşünmediklerinden o kadar eminim ki. Zaten birisinden direkt kulağımla duydum. Çok düşünmüyorum ben dedi. Düşünenin işi iyi olmuyor. Yalnızım. Herkes yalnız bence veya yalnızlıktan korkuyor. Her şeyin bir bitiş noktası var sonuçta.

İnsanlar birlikte arkadaşlarıyla oturduklarını görürken kıskanıyorum.

İlişkide olan insanları el ele görünce kıskanıyorum.

Eğlenen insanları (öyle görünen insanları) kıskanıyorum.

UNUTMUŞUM SÖYLEMEME SEÇENEĞİM OLDUĞUNU...

O kadar söylemek istediğim şey var ki içimde kalan. Ama hiçbir zaman yeterli olmuyor. İnsanların fark etmesini istiyorum beni. Yapabileceklerimi, yaptıklarımı.

Önemliymişim gibi hissetmiyorum.